INICIACIÓN AOS CENSOS DE AVES ACUÁTICAS INVERNANTES - Saída organizada pola sección de Ornitoloxía da SGHN de Ferrol

DEBATE no PARLAMENTO DE GALICIA sobre o “PROXECTO DE LEI DE ORDENACIÓN DA MINERÍA DE GALICIA” – (27 novembro 2007)

A noticia sobre este debate chegou ao correo da SGHN procedente da Asociación “SOS Courel”, quen nun correo moi ben documentado, informábanos sobre o desenrolo desta futura Lei, que vai ser a primeira do Estado sobre esta materia, a nivel autonómico, e que tras a súa aprobación é moi posible que teña como consecuencia a modificación doutras leis como é a “Lei do solo”.
Os compañeiros de “SOS Courel” poñen o énfase na posibilidade de que esta Lei permita a implantación de actividades extractivas en solos especialmente protexidos, como espacios naturais, augas, costas, patrimonio, etc. O certo é que ata o momento seguen en trámite as concesións das canteiras do magnífico espacio natural do Caurel, un territorio que debera protexerse ante calquera agresión, especialmente as moi degradantes producidas pola minaría.
Outro perigo sinalado no comunicado é a posible declaración de “concelleiros mineiros” que afectaría especialmente a algúns concellos de Courel.
Ante estas preocupantes reflexións, seguiremos a evolución deste proxecto de Lei, coa esperanza e a preocupación de que, como ben di o comunicado, o Parlamento Galego tome a dianteira na defensa, non só do Courel, senón de todos os espacios galegos que deban ser protexidos.
------

Colaboración no dominical "NORDESIA" (Diario de Ferrol) - (25 novembro 2007)

Artigo: "O VIL DELICTO E A SÚA APOPLOXÍA"

Texto: Yosy

Fotos: Juan Ignacio da Silva e Yo

DENUNCIA realizada pola SGHN -VERDEGAIA e ADEGA pola matanza dun xabaril no mar, preto de Cabo Touriñan - (Novembro 2007)

| View | Upload your

Colaboración no dominical "NORDESÍA" (Diario de Ferrol) - (18 novembro 2007)

Artigo: "A CAZA DAS BALEAS"

Texto e fotos: Juan Ignacio da Silva

O HOME PRIMARIO E A FAME NEGRA. “Carne de OSO PARDO nun restaurante de Oviedo – (publicado na prensa 17 novembro 2007)

A noticia saíu o día 17 de novembro na prensa. SEPRONA denunciou ao dono dun restaurante de Oviedo no que se atopou carne de OSO PARDO (¿?). Unha degustación que se anunciaba dentro dunhas “Xornadas gastronómicas”, que afortunadamente foron denunciadas á autoridade por diferentes grupos e persoas con conciencia limpa e a moral clara, que alertaron á Garda Civil de tal “sorprendente feito”.
Axentes de SEPRONA puideron comprobar a veracidade da noticia e intervir a citada carne, ao parecer procedente dun país comunitario, que non tiña ningún tipo de documentación.
Lamentablemente estes delitos teñen unhas penas moi leves e un trato máis “monetario” que ético, xa que o delincuente, con sorte, vai ser condenado por infracción leve á Lei de Represión do Contrabando e outras de control veterinario contra a saúde pública.
A pregunta é ¿qué pasaría se o cadáver tivese documentación?. Déixovos a pregunta.
Con este proceder que xoga cunhas leis permisivas, non é de estrañar que certas especies estean en perigo. Non nos merecemos outra.

LEIS APLICABEIS:
RD 556/1998 – expedición de certificados animais esixidos pola comunidade veterinaria.
RD 49/1993 – controles veterinarios aplicables nos intercambios intracomunitarios dos produtos de orixe animal.
RD 1316/1992 – controles veterinarios e zootécnicos aplicables nos intercambios intracomunitarios de animais vivos e produtos animais.
Directiva 96/93/CE – certificación de animais e produtos animais.
LO 12/1995 e represión do Contrabando

O ASASINATO DUN NAUFRAGO - ¿Periodismo digno? – (15 novembro 2007)

O Xoves, 15 de novembro, nun diario coñecido por todos na nosa comunidade, publicouse un artigo que non puido deixar de cualificar como infame. Podería poñer un enlace, pero me resisto a facelo, aínda que os recomendo que busquedes na rede polo pouco afortunado título de “Un jabalí pescado en Touriñán” e que procuredes léelo enteiro. Dito artigo vai precedido por unha reseña na portada, ámbolos dous, portada e interior con fotos en cores. Na da portada (menos mal que é pequena) vese a dous individuos nun bote escorado, manipulando o que parece un animal, nun mar de sangue e ten un pe que foto que explica a situación: “Cazan a cuchillo en aguas de Touriñán un jabalí que nadaba hacia tierra”.
En páxinas interiores vese a tres individuos cun xabaril pequeno xa dentro do bote, dos identificados polo propio periódico como Manuel García de Muxía e o seu amigo Pedro Silva, á sazón cazadores e o outro cun traxe de mergullador.
O artigo é un discurso de loanza para toda a acción que se está a realizar totalmente apoloxista do que ven a ser un delicto contra a lei de caza, xa que estamos a falar dun animal fora do seu ecosistema habitual en condicións extremas, que loita por salvar a súa vida. Teño que recordar agora as moitas ocasións que moitos de vos e de nos, pasamos por momentos difíciles para salvar a algún animal en situacións anómalas. Esta situación que a todos nos parece, desexable para a condición de humano, é nembargante inexistente na conduta ética de aqueles individuos, que aproveitan a debilidade dos outros para o seu beneficio. A Sociedade Galega de Historia Natural porá os feitos en coñecemento da autoridade correspondente para que sexan denunciados como corresponde, algo que non libera a nosa conciencia da vergoña que supón que nas páxinas de Galicia do diario de maior tirada da nosa comunidade se podan publicar noticias como esta.
Pouco máis se pode facer nunha sociedade que é capaz de non só negarlle a axuda a un animal náufrago, algo que deixa o camiño libre para crer que o comportamento sería o mesmo se fosen humanos os que pelexasen contras as olas nun mar frío de novembro e nos retrotrae a tempos de fame, nos que desde a costa se esperaba aos náufragos para rebarlles as súas pertenzas e rematalos logo.
Con todo é a actitude do periodista o máis rexeitable. Deixa nas súas liñas unha vía libre para que os demais vexan a súa conciencia con frases como esta: “Una vez descartada la opción del gancho, que estaba sirviendo para mantenerlo sujeto, los remos se perfilaron por un momento como la salida más factible. Pero enseguida fueron descartados habida cuenta de la potencia física del jabalí. Había que empezar a sopesar otras posibilidades técnicas para dar muerte al gorrino, ya que, de cualquier forma, su final era inevitable”.
Con esta ampulosa linguaxe, falta de sensibilidade, o señor Ventura Lado, que así se chama quen escribe o artigo, relata friamente a matanza dun animal perdido no mar. Remata dicindo que o resultado final son 31 quilogramos en canal.
Tentaremos publicar nas follas do “Nordesía”, na nosa colaboración habitual un texto de rexeitamento polo acontecido e por quen en lugar de facerse eco do delicto lo alaba, coa esperanza de que haxa enfronte máis persoas dignas que seres inanimados que tan só respectan a os da súa condición e familia. Texto: Yosy

Curso de rastros e sinais en “As Concerizas” – Serra de San Mamede (11 de novembro 2007)

Invitados por “Amigos da Terra” acudimos ao Centro de Educación Ambiental de “As Corcerizas” na Serra de San Mamede, para dar un curso sobre “Rastros e sinais dos Mamíferos”, impartido por Juan Ignacio Díaz da Silva, Responsable do “Museo da natureza” da SGHN. Este centro xestionado pola entidade ecoloxista “Amigos da Terra” é pioneiro en Galicia no uso das enerxías renovables para o autoconsumo e na bioconstrucción. Conta con 40 prazas en liteiras a uns 60 km. de Ourense, nunha serra catalogada como Lugar de Importancia Comunitaria dentro da Rede natura 2000.
O curso consistiu nunha charla pola mañá, seguida dunha actividade con pegadas. Pola tarde unha saída ao campo para poñer en práctica a localización de rastros.

Colaboración no dominical "Nordesía" (Diario de Ferrol) - (11 novembro 2007)

Artigo: Parque Natural de Somiedo (III)

Texto e fotos: Yosy

Os ríos de Ferrol e comarca: máis mal que ben (Publicación en "Nordesía) - (4 novembro 2007)

Colaboración no dominical "NORDESIA" (Diario de Ferrol) - (4 novembro 2007)

Un VARANO DO NILO en Doniños - (3 novembro 2007)

O pasado día 3 recibimos na SGHN un ejemplar de VARANO DO NILO (Varanus niloticus), atopado moi preto da lagoa de Doniños. O animal podería levar nese lugar máis dun mes, xa que anteriormente recibíramos avisos de que un “lagarto moi grande” vírase pola zona. É moi probable que a súa orixe sexa, como a de outros animais, supostamente de compaña, o abandono. Lamentablemente, é frecuente que os humanos adquiramos, baixo a denominación de “mascota” a determinados animais para que enchen as nosas vidas. Seres que, tratados como mercaduría, son abandonados cando molestan ou aburren. Especialmente triste é o caso dos canciños, moi dependentes da compaña humana, que non duda en deixalos na rúa, sen o máis mínimo remordimento. A moda dos últimos anos ou o afan de destacar en algo na vida, aínda que sexa na estupidez, fai que haxa xentiñas ás que non lles chega ter como “mascota” (unha palabra moi cutre) a animais comúns no noso entorno, que camiñaron xunto ao home desde o principio dos tempos, como gatos, perros, galiñas, vacas, etc, e que se procuren animais exóticos, procedentes de calquera lugar do planeta, alleos a nos e a nosa ecoloxía, sen ter idea da biología do animal que pasa de ser un pequeño xoguete a crecer ata os dous metros de lonxitude, como lle sucede a o Varano do Nilo. ¿Qué facer cun enorme lagarto na casa entón?. Pois botalo á rúa e sacarse o problema de enriba. Animal a maioría das veces condenado a morrer de inanición, atropelado ou de calqueira outra maneira, algo que non importa a quen pecha a porta da casa a quen obrigou a vivir nela. ¡Ollos que non ven…!. Se sobrevive, entón é a natureza quen sofre, poñendo en perigo o delicado ecosistema, que poucas veces pode soportar a presión que realiza nel unha especie nova e allea.
O Varano do Nilo non pode ser máis alleo a nos, xa que vive desde Palestina ata Sudáfrica, tanto en desertos areosos ou rocosos, como en sabanas e bosques de ribeira. É o maior lagarto de Africa, un predador oportunista e moi eficiente. Activos e cunha inteligencia moi desenrolada. A tradición dice del que nas ribeiras do Nilo, avisaba da presencia dos cocodrilos. O certo é que os ovos destes animais son o seu alimento preferido, aínda que se alimentan de calqueira cousa que lles entre na boca. Posúe unhas patas longas con unllas fortes, coas que pode camiñar e correr con axilidade. Teñen unha longa e poderosa cola que utilizan como arma defensiva e que, dependendo do tamaño do animal, pode ser perigosa. Non é un animal adecuado para ter nunca casa, nin siquera para aficionados á herpetoloxía que carezcan de experiencia necesaria, espacio adecuado, medios para mantenelo e por suposto respeto polo animal e desexo de coidalo ata o fin dos seus días. Nin que decir ten que estas cualidades non abundan, polo que aproveitamos estas perigosas datas que se aproximan, nas que moitos adoitan mercar animaliños para contentar as súas crías humanas, para tentar desenrolar coa nosa reflexión a de outros que parecen carecer dela.

Pedísmolles que adquiran xoguetes inanimados, que non defequen, nin crezcan, nin ladren, nin deixen rabuñadas nos prezados mobles. Os animais non deberían mercarse como non se mercan os fillos, veñen a nos para compartir as nosas vidas e aprender un de outro. E en calquera caso, fillos o animais, se decidimos abrirlles as portas das nosas vidas, que sexa para sempre, xa que se non somos quen de adquirir unha responsabilidade, mellor continuar a vida sen compaña.

Denuncia da SGHN, ADEGA e VERDEGAIA por unha agresión en terreos da zona RAMSAR "Lagoa e Carregal de Valdoviño"

| View | Upload your own