SOMIEDO, o lobo, o oso, os cans e o home no día dos mortos

Fai uns días a igrexa católica botaba pestes contra a celebración do Halloween e do inoportuno, segundo eles de festexar de tal xeito o día dos mortos, en lugar de facelo con recollemento, oracións e ofrendas de flores nos cemiterios, xa que tal como recordan os dirixentes eclesiásticos: "Por sentido pedagógico, es necesario que los niños descubran el valor de la vida y de la bondad, y no fomentar la muerte. Los menores se abren a la vida y no a la muerte. Los padres deben ser conscientes y encauzar el sentido de fiesta hacia lo bueno y a la belleza, en vez del terror, el miedo y la misma muerte".

Se lle esqueceu citar outro xeito habitual de celebración para este día, “tan especial”: ir ó monte a matar. Teño que dicir que ignoro se a igrexa católica defende, anima e aínda por riba promove e practica esta destructiva actividade neste día e noutros de especial significado, poñamos por caso a Semana Santa. Pero o que seguro non fai é desaconsellalo tan sequera a pesar de que vai en contra claramente de eso de “non fomentala morte”. Está claro que cando se escribiron as Sagradas Escrituras e redactou aquelo dos dez mandamentos, esquecéronse de detallar cada unha das leis, e xa se sabe que cando un texto lexislativo se redacta hai que especificar moi ben tódalas posibilidades, porque senón os facinorosos atopan fendas para delinquir. Naquelo de “non matarás” foron especialmente cutres, deixando para os homes decidir a quen e cando.
Onte o calendario pasou páxina e chegou o día 1 de novembro, santo día de acordarse dos mortiños... humanos, da mesma tribo, continente, nación, pensamento e ata familia. Fora dese recordatorio, pódese ir a matar a outros que non comulgan co noso credo, ou aqueles que quedan fora da especie.

Somiedo estaba nese sagrado día tan fermoso coma sempre. Adornado coas cores do outono: amarelos, vermellos, castaños e laranxas, bañados todos eles con esa luz baixiña e dourada, que non queima pero quenta e arroupa baixo os seus raios.
Polo visto, e non teño grandes coñecementos deste tema, agora toca a caza da pluma. E si as perdices pensaban que poderían levan flores ós seus mortos sen correr riscos, estaban moi equivocadas, xa que no 1 de novembro o monte encheuse de cazadores que celebraron o acontecemento matando mentres as súas mulleres levaban a fachendosa ofrenda das flores ós cemiterios.

Tivemos entón unha curiosa xornada. A un lado da montaña, pola ladeira asturiana, camiñamos xunto a dous cans que se uniron a nos na procura de sentir a vida. Fermosos animais os cans somedanos, tan salvaxes na súa conducta que recordan ó lobo, no xeito de camiñar, de marcar os seus dominios, de escudriñar o aire para prever o perigo. Se moven entre a matogueira áxil e velozmente, sen ruído. Coñecen a quen busca coma eles a subida ó monte e se unen á súa nova manda como líderes do grupo. Malos tempos para eles, xa que non entran nos planes dos salvadores da fauna salvaxe. Estudiosos de cadeira e mesa que proxectan a “recuperación” de especies e crean demos novos, esquecendo que non foron os cans os que esquilmaron ós osos, senón o home. Moitos esquecementos interesados, de abusos do hábitat que se seguen a practicar.

Pois ben, no noso percorrido, mollados pola constante chuvia benvida pola terra, os cans e nos vimos cervos, corzos, rebezos, tan curiosos pola nosa presenza coma nos pola súa. E senón a súa figura, si a mostra do paso previo, seguindo o mesmo noso camiño, de lobos que deixaron a marca inconfundible da súa defecación. Nun recuncho protexido atopamos a do oso e alí ficamos agradecidos e emocionados.

Seguimos a ruta e tan pronto como traspasamos o cavorco entre picoutos, sen cambiar a paisaxe pero en terras leonesas escoitamos un disparo e logo outro. Os cans detivéronse e nos con eles, sobresaltados. As figuras de un, dous, tres homes apareceron entón a uns cincocentos metros de nos, con armas e cans, movéndose rapidamente entre as xestas na persecución das présas. Quixemos fuxir de alí de calquera xeito, atordados pola ingrata presenza e polos disparos. O mesmo pensamento levounos a atallar a espesura do monte, baixando cara ó lado asturiano, sen deternos ante a xeografía abrupta que nos foi deixando as súas marcas polo corpo. A canciña, líder da manda sen dúbida, dirixía a fuxida, áxil saltando coma corza, detrás nos e na cola o can moi noviño aínda e pouco experimentado, coas súas orellas encollidas e o rabo atrapado entre as patas traseiras.

Paramos a louca carreira no fondo do val, e tan só nos detivemos cando deixamos de ver as figuras dos tres escopeteiros. O corazón case entre as mans feridas de loitar contra a vexetación, saíndose do peito, sentámonos máis mollados se cabe, coma presas acosadas. Ó noso redor, ¿cantos animais agochados sentirían o seu corazón saír do peito igual ca nos?. A calma levounos á razón e á rabia contida de non ter poder nas mans para facer xustiza. Levounos tamén ó pensamento de aquel que segundo os católicos morreu por algúns cantos de nos e que nalgún momento dixo “O meu reino non é deste mundo”. Mundo incoherente e inxusto que pide paz e consinte morte. Que di protexer ó débil e permite ós poderosos que dispoñan da súa vida

¿Onde está esa administración que recolle miles de euros en proxectos de recuperación de fauna e deixa que unha fronteira política separe a vida da morte?. ¿Onde está a Igrexa que di defender a vida e ós inocentes e pecha os ollos ante estas matanzas?, no día en que segundo as súas directrices o homes tiñan que “dirixir o sentido da festa cara ó bo e á beleza, en lugar do terror, o medo e a mesma morte”.
Era o 1 de novembro e a paisaxe estaba tinguida de vermello na montaña somedana. Yosy

----------