CABALOS CON TRABAS. Unha infame costume – (Maio 2007)

Foi naquel Venres Santo do ano 2005, cando nos sentimos angustiados ante a impoñente figura do garañón, elevándose sobre as patas posteriores, únicas libres de ataduras, nun esforzo por tentar escapar da obrigada inmobilidade que lle ocasionaban as trabas, colocadas nas extremidades dianteiras.

Nunca antes presenciáramos a terrible realidade de tantos cabalos e eguas que andan ceibes polos montes e esta escena se presentou ante nos como unha labazada. Dúas trancas de madeira pendían dos pezuños do animal, facendo case imposible que este progresase entre a matogueira, tropezando un pao con outro, coa vexetación, coas pedras... Os trebellos limitaban de tal xeito ao animal que en toda aquela xornada o seu desprazamento foi mínimo.

Douscentos metros deste cabalo, estaba o resto da manda tamén condenada a levar as trancas, pero nunha soa pata. Só as crías librábanse desta pena imposta polo home e se movían ao redor nas súas impotentes nais, que non poden ensinarlles a máis prezada das habilidades dun equino, correr libre polo monte, con as súas patas longas e áxiles. Estes cabalos, segundo soubemos despois, viven toda a súa vida encadeados a estas trancas de madeira e morren con elas, as máis das veces. Pódese supoñer a cantidade de accidentes causados polo impedimento das trancas que se producen e que teñen como consecuencia a rotura das patas dos cabalos, ou os accidentes de tráfico que se producen a causa da imposibilidade que ten o animal de reaccionar con axilidade ante un vehículo. Destacar tamén a nula posibilidade de defensa ante o ataque de predadores, como os lobos, para quen capturar a un animal nestas condicións é moi doado. E que dicir das femias acabadas de parir, impotentes para defender a súa pequena cría ante un ataque.