O OSO CONDENADO – (22/10/2006)

A cárcere física na que atopamos ao Oso Pardo (Ursus arctos) da fotografía, describe con extraordinaria fidelidade a situación que está a vivir este animal no noso país, co agravante de que esta problemática é coñecida por todos, o que fai inescusable que non se atope unha solución.
Algo atávico envolve ao ser humano que ao longo da historia foi exterminando a canto outro animal lle fixera competencia polos mellores espazos e polos recursos, aqueles máis fortes que lle puideran interromper un proceso expansivo que non acepta compañeiros de viaxe.
Que do Oso Pardo queden exemplares contados, máis escasos aínda de Lince Ibérico (Linx pardina), ou case ningún xa da resistente e lonxeva Pita do Monte (Teatraurogallus cantabricus) na nosa terra, non é máis cunha premonición do que vai pasar no resto do mundo, que é máis grande pero non máis intelixente ca nós.
Quizás porque ese coñecemento e preocupación é para todos, non puido entender como alguén se despraza a outro recuncho do globo para matar a un animal, sexa o que sexa a peza e sexa quen sexa o cazador, por suposto, pero, ¡un oso!. Menos aínda aturo que esa persoa ocupe un cargo relevante na nosa pirámide social, ¿Onde queda entón o exemplo moral ás masas?.
Quen coma nós, frecuenta as terras míticas do Oso e vive preto das súas dificultades para sobrevivir, repudia, máis apaixonadamente se cabe, esta nefasta e lamentable actuación, que por outra banda repítese día tras día nas fermosas montañas do norte, especialmente nas palentinas e cántabras.
A miña propia experiencia me ensinou que ten máis valor o diñeiro e o poder de personaxes de dubidosa moralidade, que o respecto ao Rei do bosque e a preocupación porque siga a reinar no que é o seu dominio dende o principio do seu tempo.
Cantidade de osos que son mortos en chamados “accidentes de caza”, protagonizados por pesos pesados do capital e do poder , ocúltanse á opinión pública para non ter que dar explicacións. Non entendemos como non existe xa unha moratoria que prohibise a caza na súa totalidade naqueles lugares nos que o Rei do monde sobrevive, aínda que coñecemos a resposta, ligada coma sempre a intereses monetarios. Ninguén descoñece o poder que exercen os cazadores, chamados por quen escribe “matóns de campo”.
Moitos naturalistas da SGHN e seica outros grupos e investigadores, escoitamos demasiadas veces a desculpa que poñen moitos individuos da confusión do “jabaloso” para explicar as mortes de Osos pardos, como para crelo, e demasiadas veces tamén a vergoñenta historia de mandatarios que se van de matanza a outros países para cazar o que non poden aquí, para perdoa-lo.