Premio ás ¡BELAS ARTES!, ou a vergoña toureira

“Y de repente el toro miró hacia mí.
Con la inocencia de todos los animales reflejada en los ojos, pero también con una imploración.
Era la querella contra la injusticia inexplicable, la súplica frente a la innecesaria crueldad”.
Antonio Gala





Foto e texto de Antonio Gala publicados na páxina
http://www.redalternativa.com/noalatauromaquia.htm

O Ministerio de Cultura concede as medallas de Belas Artes dende o ano 1969, primeiro con tres distincións, ouro, prata e bronce para nos anos noventa do século pasado iniciar a entrega dunha única medalla, a de ouro para premiar a creación, a beleza e a difusión da cultura.
Penso que xa son uns seis ou sete os matadores, ou matachíns de touros que recibiron un premio anunciado como premio ás Belas Artes. É evidente que a cousa xa non pode ser un erro do Ministerio, de tan repetido, daríanse conta!.
Chamarlle arte a matar touros tería a chispa dunha broma miserable, se non fora polo seu dramatismo. Unha actividade delictiva que ten que ser rexida e controlada polo Ministerio do Interior, como calquera outro quebrantamento da lei que leva consigo o dano a outros individuos, ¿como é que rematou na mesa do Ministerio de Cultura?. Quizais os rexedores do Ministerio confundiron tortura con cultura.


Neste lado da barreira, eu non vexo arte, nin beleza, nin heroes, senón morte, tortura, ausencia de empatía e medo nos ollos das víctimas, a mesma imaxe repetida en tantos seres humanos que cada día son maltratados, humillados e mortos ó noso redor. ¿Qué diferencia un maltrato doutro?. ¿Quén lle pon a etiqueta de este é reprobable, pero este outro merece unha medalla?.
Que diferencia hai entre a chamada festa taurina e a matanza de outro animal o persoa en calquera parte do mundo. Ou todo consiste en poñerlle un traxe típico da zona e tocarlle a gaita, por poñerlle un exemplo próximo, mentres se clava o coitelo. Eso podería dar ideas a tantos delincuentes que entran e saen nos xulgados no noso País: un disfrace, música canto máis de pandeireta mellor, uns cantos Oles! e por arte de maxia convértese o delicto en arte.
Non é que perda a cabeza é que estou cansa. Un cansazo de toda a miña vida escoitando unha e outra vez as mesmas e contradictorias consideracións do dereito á vida, e esperando dende nena que se cambiase o conto e os papeis de víctima e verdugo. Ver saír por fin ó touro pola porta grande co rabo ben alto e fachendoso. O resto da imaxe vola deixo á vosa imaxinación.
Hoxe sigo a non entender por qué tódolos homes e mulleres de ben, artistas de verdade que recibiron as medallas de ouro ás Belas Artes, non as devolven en protesta porque se considere artista a asasinos e motivo de premio o delicto de matar e ter que compartir con eles un premio denigrante.
Me temo que terei que seguir a soñar cun mundo máis humano e seguir a doerme da crueldade dos demais homes. A sentir vergoña allea, vergoña toureira, de touro sacrificado, vergoña de pisalo mesmo ou próximo solo de aqueles que fan dano e non reciben castigo. Vergoña de que me identifiquen cunha mesma costume sanguenta con disfrace de tradición. Yosy.
Os debuxos que acompañan esta entrada pertencen a páxinas e blogs que comparten con nos a loita por erradicar espectáculos nos que se practica a tortura, como:

Galiciamellorsentouradas.org
Ecologistasenaccion.org
Amnistiaanimal.com
Redalternativa.com/noalatauromaquia.htm
Animanaturalis.org
E outros moitos.